bu haftayı cumadan sonra geberip gidecekmişim gibi bir hisle geçirdim. cumadan sonrasını göremiyorum. üzerini ucu sonu belli olmayan bi karanlık kaplamış gibi. okul başlasın istiyordum. çok da memnuniyetsiz değilim belki, kendi kendime kaldığım süre kısaldıkça daha az düşünüyorum. yine de olanlar ve olması gerekenler hala yerli yerinde değil gibi, seni kaybettiğimi hissediyorum. yavaş yavaş insanlarla olmaktan yoruluyorum yine, yavaş yavaş büyüyor içimdeki şey, hissedebiliyorum. olması gerekenlerle oluyor olanlar birbirini dengelemiyor. ayaklarımı yine hissetmiyorum ve inatla geç yatıyorum, sabah küfrederek kalkıyorum. hayatımda ilk kez dün kütüphanenin o bölümünü o kadar boş ve kasvetli gördüm. kurduğum hayallerin her birine "daha zamanı var" demekten, kendime kendimi anlatmaktan yoruldum. seni kaybediyorum, hissedebiliyorum. 
dedi ki, eğer uğraşırsam iyi çizebilirmişim, eğer üstüne düşersem olurmuş. oturup sadece çizmek istiyorum, sırtıma, boynuma, gözlerime inat çizmek istiyorum.

Hiç yorum yok :